Τα ανεπανάληπτα... Παιχνίδια Χωρίς Σύνορα!

Ήταν γύρω στα 1995-1996. Παρότι το internet και τα νέα μέσα δεν είχαν ξεκινήσει ακόμα την ολοκληρωτική ισοπέδωση των παραδοσιακών μέσων και στην Ελλάδα τα ιδιωτικά κανάλια θεωρούνταν ακόμη νέο σχετικά φρούτο...

, ο μικρός Γιαννάκης βαριόταν πολύ την TV. Υπήρχαν μεν ακόμα μερικές αξιόλογες σειρές και εκπομπές για να δει το δωδεκατριάχρονο τότε παιδάκι, αλλά πολύ λιγότερες από 1 ή 2 χρόνια πριν, όταν ακόμα έβλεπε παιδικά με το τσουβάλι. Στην ΕΤ1 όμως, υπήρχε μια εκπομπή που δεν έχανε ποτέ...

Ήταν τα Παιχνίδια Χωρίς Σύνορα (ή "Jeux Sans Frontières" στα Γαλλικά). Ήταν μια διοργάνωση τηςΕυρωπαϊκής Ένωσης Ραδιοτηλεόρασης (EBU), της ίδιας που διοργανώνει τη Eurovision. Ξεκίνησε το 1965 (από μια ιδέα του Charles de Gaulle), αν και η Ελλάδα διαγωνίστηκε μόνο 6 χρόνια, από το 1993 μέχρι το τέλος των Παιχνιδιών, το 1999. Ενδιάμεσα, τα Παιχνίδια είχαν σταματήσει από το 1983 μέχρι το 1988 που ξανάρχισαν.

Στο JSF διαγωνίζονταν δήμοι από όλη την Ευρώπη. Κάθε εκπομπή, λάβαινε μέρος σε διαφορετική χώρα και τα παιχνίδια είχαν σχέση με τον πολιτισμό και την ιστορία της. Έτσι, για παράδειγμα το 1993 στο Μαρούσι το θέμα ήταν "Οι 12 άθλοι του Ηρακλή", ενώ το 1995 στην Πανεπιστημιούπολη Ζωγράφου ήταν "Μύθοι του Αισώπου".

Από τα Παιχνίδια που έγιναν στον Πόρο το 1994.

Γινόταν αρκετά παιχνίδια, 8 με 10, αναλόγως τις χώρες που συμμετείχαν κάθε χρονιά. Κάθε ομάδα είχε και ένα Joker, το οποίο σε όποιο παιχνίδι από όλα θεωρούσε πως είναι καλύτερη, έβαζε το Joker της και διπλασίαζε τους πόντους της. Ακόμα, υπήρχε ένα παιχνίδι που συμμετείχαν 2 ομάδες σε κάθε γύρο και κρατούσε από την αρχή μέχρι το τέλος της κάθε εκπομπής (μέχρι να διαγωνιστούν όλες οι ομάδες δηλαδή), το περίφημο Fil Rouge.

Ένα Fil Rouge από το 1995, με αντίπαλο την ομάδα της Ουγγαρίας.

Η τελευταία εκπομπή κάθε χρονιάς ήταν ο μεγάλος τελικός: Εκεί έπαιρναν μέρος οι πόλεις που είχαν συγκεντρώσει τη μεγαλύτερη βαθμολογία στις προηγούμενες εκπομπές από κάθε χώρα.

Η Ελλάδα δεν νίκησε ποτέ έναν μεγάλο τελικό. Γενικά, ήμασταν λίγο του κλότσου και του μπάτσου, συνήθως ξεκινούσαμε καλά και καταλήγαμε να τελειώσουμε τελευταίοι ή έστω προτελευταίοι. Στους μεγάλους τελικούς πήραν μέρος: ο Πόρος το 93 και 94, η Ρόδος το 95 που έφερε και την 1η νίκη στο Μιλάνο της Ιταλίας σε ισοβαθμία με το Eger της Ουγγαρίας και προσπέρασε σε βαθμούς την Πάτρα που βγήκε μόνη πρώτη στο Fort Manoel της Μάλτας, η Κάλυμνος το 96, η Ξάνθη το 97, ηΚομοτηνή το 98, ίσως η καλύτερη ομάδα όλων, αφού πήρε την 3η μας νίκη και έφτασε στη 2η θέση του τελικού και η Πάτρα το 99, που κι αυτή έφτασε τη 2η θέση του τελικού.

Από το 1996, το παιχνίδι είχε αλλάξει ριζικά. Οι εκπομπές γινόταν σε μια μόνο χώρα (πάντα στην Ιταλία, εκτός από το 1997) και αυτό επηρέασε τη διοργάνωση που έχασε σταδιακά το ενδιαφέρον της. Έτσι, το 2000 το πρόγραμμα ακυρώθηκε. Πριν 2 χρόνια σκεφτόταν να το ξαναρχίσουν, αλλά λόγω ακριβού κόστους παραγωγής, αυτό δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ, προς μεγάλη απογοήτευση των fans της εκπομπής που όπως έμαθα γράφοντας αυτό το post, δημιούργησαν ένα petition για να επιστρέψει η εκπομπή στα κρατικά κανάλια όλης της Ευρώπης. Εννοείται πως υπέγραψα!

Θυμάμαι αρκετά πράγματα και ειδικά τους τελικούς. Θυμάμαι τις περιγραφές της Δάφνης Μπόκοτα, του Φίλιππου Σοφιανού και, την όχι τόσο καλή όσο οι υπόλοιπες, του Κώστα Σγόντζου τα τελευταία χρόνια και το πως οι παρουσιαστές από όλες τις χώρες αλληλεπιδρούσαν μεταξύ τους. Θυμάμαι πως μαζευόμασταν με τους δικούς μου και τη βλέπαμε φανατικά όσο τίποτε άλλο στην TV. Χαιρόμασταν με τις νίκες, λυπόμασταν με τις ήττες μας, είχαμε συμπάθειες ανάμεσα στους συμμετέχοντες και ανάμεσα στις ξένες χώρες, είχε πλάκα που εξηγούσε και πράγματα γι' αυτές, φαγητά, έθιμα, μνημεία. Θυμάμαι και τον Dennis που βλέπετε εδώ πιο πάνω, τον τρελιάρη κριτή των Παιχνιδιών. Ήταν ωραία...

zlatkogr.blogspot.com