Η Ν.Δ. προσπάθησε κάτι να κάνει, ενώ όταν άρχισαν να...
στριμώχνονται τα πράγματα κι έπρεπε να πάρει επώδυνες αποφάσεις, άρχισε η εσωκομματική γκρίνια. Αποτέλεσμα, να έχουμε πάλι πρόωρες εκλογές και τον Καραμανλή ξανά στο τιμόνι της Ελλάδας, στις 18.9.2007.
Η επόμενη διετία ήταν καταστροφική καθώς, το ΠΑΣΟΚ είχε ανακτήσει τις δυνάμεις του, αφού καθάρισε το εσωκομματικό τοπίο και ανέδειξε τον Γ.Παπανδρέου ως αδιαφιλονίκητο ηγέτη του, η Ν.Δ. είχε οριακή πλειοψηφία στη Βουλή, ο Καραμανλής ήταν ...κουρασμένος από πολλά στελέχη του, που είχαν αποκαταστήσει "ιδιαίτερες σχέσεις" διαπλοκής με εθνικούς εργολάβους και οι Αμερικανοί έφεραν βαρέως τα ανοίγματα προς τον Πούτιν.
Η χώρα έζησε 2 χρόνια ταραχών και μνημειώδους αδράνειας, με την κυβέρνηση να παίζει το ρόλο του καρπαζοεισπράκτορα και τις μαριονέτες της να ενδιαφέρονται περισσότερο αν θα τους δείξει το MEGA παρά για το αν θα προσφέρουν κάτι στον τόπο.
Ο Ελληνικός λαός τους έδιωξε με τις κλωτσιές στις 5.10.2009, ελπίζοντας να τερματιστεί η αδύναμη διακυβέρνηση της δεξιάς.
Απαγοητεύθηκε γρήγορα διαπιστώνοντας ότι ο Γ.Παπανδρέου, που έταξε πολλά κι άφησε να εννοηθεί ότι "λεφτά υπάρχουν, εκατομμύρια, δισεκατομμύρια...αλλά ο κακός Καραμανλής τα δίνει στις τράπεζες κι όχι στο λαό", όχι μόνο έλεγε ψέμματα, αλλά και αντί να δώσει, ήρθε για να πάρει.
Κι όσο περνούσε ο καιρός, τόσο έβαζε πιό βαθιά το χέρι του στις τσέπες μας.
Ο λαός είχε αφήσει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, τις σοσιαλιστικές του ανησυχίες και είχε συμβιβαστεί με μια "ευρωπαϊκού τύπου σοσιαλδημοκρατία".
Μόνο που το καράβι μπατάρισε τόσο δεξιά, που σόκαρε ακόμη και τον πιό αδιάφορο καιροσκόπο οπαδό.
Η κυβέρνηση Παπανδρέου, πέρασε σε ένα χρόνο, τόσα αντεργατικά νομοσχέδια, όσα δεν πέρασαν όλες οι ελληνικές κυβενρήσεις μαζί, από το 1912 και μετά, ενώ παρέδωσε αμαχητί τη χώρα, στα πιό σκληρά όργανα του διεθνούς καπιταλιστικού ιμπεριαλισμού.
Έβαλε τις επαγγελματικές τάξεις να μαλώνουν μεταξύ τους, τους υπαλλήλους να τρώγονται με τους επαγγελματίες, τους εργάτες με τους συνδικαλιστές, τους δημοσιογράφους με τους φορτηγατζήδες, τους φαρμακοποιούς με τους εφοριακούς και ούτω καθεξής. Κανονική ανθρωποφαγία.
Αποκαλύφθηκε ανακόλουθος σε όλες του τις υποσχέσεις, ενώ εξαντλήθηκαν κι όλες οι εφεδρείες που του έδινε η προνομιακή μεταχείρισή του από τα άκρως διεφθαρμένα και αντιλαϊκά ΜΜΕ.
Ο κόσμος στράφηκε εναντίον των πραιτωριανών του, των "μπράβων" του πιό απλά, εναντίον των τηλεοπτικών καναλιών, που στήριζαν απροκάλυπτα κάθε του ανοησία, περιβάλλοντάς την με την αίγλη του "κύρους".
Στο ίδιο διάστημα, η Ν.Δ. έζησε άλλη μια διάσπαση με τη Ντόρα Μπακογιάννη, που φαίνεται πάντως να μην "τραβάει".
Σήμερα η Ν.Δ.συνεχίζει να μου φαίνεται αδύναμη, ανέτοιμη να κυβερνήσει, με τεράστια έλλειψη στελεχών, ελάχιστη κομματική συσπείρωση και όλο τον μηχανισμό των ΜΜΕ απέναντί της.
Και να γίνει κυβέρνηση, δεν έχει κανένα στοιχείο που να με πείθει ότι θα επιβιώσει παραπάνω από ένα χρόνο. Αν ψηφιστεί θα ψηφιστεί για να φύγει το ..ακροδεξιό ΠΑΣΟΚ κι όχι επειδή θα έχει πείσει με την πολιτική της. Πώς να κυβερνήσεις έτσι;
Η υπόλοιπη αντιπολίτευση, έπαιζε στους γνώριμους ρυθμούς.
Ο γνωστός Καρατζαφέρης, χωρίς ιδεολογικό προσανατολισμό, να ψάχνει απλά να βρίσκεται στην επικαιρότητα με οποιοδήποτε τρόπο, συμμαχώντας ακόμη με το διάβολο και αλλάζοντας θέσεις πιό γρήγορα κι από υαλοκαθαριστήρα, δεν είναι η δύναμη που μπορεί να εμπιστευτεί κανείς.
Το ΚΚΕ, μονόχνωτο, επιμένει στο δογματισμό του, απογυμνωμένο από διεθνή στηρίγματα, μοιάζει να προτείνει ουτοπικά μοντέλα διακυβέρνησης, που είναι καλά για ασκήσεις επί χάρτου, αδύνατα να εφαρμοστούν στην πράξη.
Ο ΣΥΡΙΖΑ πέρασε από χίλια κύματα και απέμεινε να μετράει συνιστώσες. Ο Πρόεδρός του ωρίμασε πολιτικά, απέκτησε καθαρή και δυνατή φωνή, αλλά όταν τα απέκτησε αυτά, έχασε τη στήριξη των ΜΜΕ την οποία απλόχερα του πρόσφεραν, προκειμένου να ηγηθεί -χωρίς να το καταλάβει- μιας μάζς πολεμιστών που θα έριχναν με φωτιές και μολότωφ τον Καραμανλή. Οι Αμερικανοί, μέσω των ελεγχόμενων ΜΜΕ τον ενίσχυσαν, ώστε να συσπειρώσει πολιτικά, δυνάμεις αντίδρασης στη "δεξιά".
Τον ανέβασαν δημοσκοπικά στο 21%, έκαναν τη δουλειά τους και μετά τον πέταξαν σαν στυμένη λεμονόκουπα. Έτσι, γνώρισε κι αυτός τη διαφοροποίηση Αλαβάνου, την αποχώρηση Κουβέλη και την ουσιαστική διάλυση της "μοντέρνας αριστεράς".
Έτσι, οι παίκτες φαίνεται να είναι και πάλι δύο, στην κούρσα του πρωταθλήματος: ΠΑΣΟΚ-ΝΔ.
Το ΠΑΣΟΚ έχασε τη δυναμική του και άσχετα από το τι δείχνουν οι δημοκοπήσεις, πολλοί από τους οπαδούς του, θα διστάσουν να το ξαναψηφίσουν.
Από την άλλη, θα διστάσουν να δώσουν την ψήφο τους στη Ν.Δ., πράγμα που σημαίνει ότι για πρώτη φορά θα έχουμε -εκτός από τεράστια αποχή- και αδυναμία συγκρότησης μιας βιώσιμης κυβέρνησης.
Δεν μας φτάνουν τα χάλια της οικονομίας δηλαδή, θα έχουμε και πρόβλημα αυτοδυναμίας.
Και στο σημερινό πολιτικό τοπίο, που χαρακτηρίζεται από την αδιαφορία και την παραίτηση του μισού εκλογικού σώματος και το τυφλό κομματικό μίσος του υπόλοιπου μισού, τα πράγματα είναι πολύ δυσοίωνα.
Θα μπορέσει να συνεργαστεί ο Σαμαράς με τη Ντόρα; Δεν φαντάζει αδύνατο; Με τον Καρατζαφέρη; Το ίδιο. Με τον Τσίπρα; Το ίδιο. Μήπως με την Παπαρήγα; Ούτε για πλάκα.
Θα μπορέσει να συνεργαστεί ο Παπανδρέου με τη Ντόρα; Πιθανώς θα το ήθελε κάποιος από τους δύο, ειδικά η Μπακογιάννη. Όμως πόσο περισσότερο να ξεφτιλιστεί η "συνείδηση του ΠΑΣΟΚ"; Με τον Τσίπρα; Μα αυτοί τρώγονται στα σκυλιά. Με το ΚΚΕ; Σκέφτεστε συνύπαρξη Πάγκαλου-Αλέκας;
Πού οδηγούν όλα αυτά; Μα σε μεγαλύτερη απαξίωση της πολιτικής, μεγαλύτερη αποχή, μεγαλύτερη παραίτηση.
Άρα;
Υπάρχει ελπίδα;
Κατά τη γνώμη μου, ΌΧΙ. Κι έτσι κι αλλιώς, χαμένοι είμαστε.
Ναι, είμαι απαισιόδοξος.
Αν πάλι κάποιος από σας είναι αισιόδοξος, θα του είμαι ευγνώμων αν μου μεταδώσει την αισιοδοξία του.
Χάρης
taxalia
Συμφωνώ!!!! Πολύ σωστές απόψεις και πιστεύω οτι οι περισσότεροι έτσι σκέφτονται!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου