Αρθρο αγωνίας , απογοήτευσης , αγανάκτησης ....

Κάθομαι και συλλογίζομαι οτι όλα αυτά που συμβαίνουν το τελευταίο χρονικό διάστημα στην χώρα μας αν κάποιος τα αναλύσει ένα ένα κομμάτι ξεχωριστά θα τον πιάσει τρέλα.
Οι μεθοδευμένες κινήσεις της κυβέρνησεις και όσα έντεχνα έχει καταφέρει να περάσει με τον τρόπο της φανερώνουν οτι μας θεωρούν ανάξιους να αντιδράσουμε και εν μέρει έχουν δίκιο.
Μέχρι στιγμής δεν υπήρξε σοβαρή και συστηματική αντίδραση σε οτιδήποτε προσπάθησαν και τελικά κατάφεραν να περάσουν, είτε  δεύτερη αύξηση ΦΠΑ ήταν αυτή,είτε μείωση των συντάξεων, είτε οτιδήποτε άλλο.
(Οχι οτι θεωρώ οτι η προηγούμενη κυβέρνηση ήθελε μόνο το καλό μας και οι λοιπές μαλακίες που λενε.)
Απλά είναι εντυπωσιακό το γεγονός και με γεμίζει θλίψη που όλοι καθόμαστε και δεχόμαστε σχεδόν αδιαμαρτύρητα τα πάντα.
Σαν απλοί πολίτες δεν έχουμε βέβαια πολλά περιθώρια αντίδρασης παρα μόνο τις αποτυχημένες όσες φορές έγιναν διαδηλώσεις , (διάβασα στα blogs μερικές ωραίες ιδέες αλλά μείναν μόνο ιδέες)το άδικο για τους άλλους συμπολίτες μας κλείσιμο δρόμων και το πιο πετυχημένο που μόνο το λέμε αλλά κανείς δεν το κάνει είναι η ψήφος μας, την οποία δεν θα την χαρίσουμε λέμε, αλλά όταν έρθει η ώρα όλοι κοιτάμε να ψηφίσουμε τον γνωστό μας μήπως και μας βολέψει κλπ.
Τέλοσπάντων εμείς είμαστε μαλάκες και τα κάνουμε αυτά....
Δεν υπάρχει καμία ανεξάρτητη αρχή να εφαρμόσει κάποιους νόμους, να πιάσει απο το αυτί τους διοικούντες είτε αυτοί είναι πολιτικοί,έιτε δημόσιοι υπάλληλοι, είτε οτιδήποτε άλλο?????
Όλοι λίγο πολύ στις συζητήσεις μας ξέρουμε τι έχει φταίξει τόσα χρόνια, ποιοί φάγανε τα λεφτά που λείπουν , ποιοί τρώνε τα λεφτά που θα λείψουν στο μέλλον στην επόμενη καταμέτρηση.
Ε αυτό δεν μπορεί να εφαρμοστεί? Είναι τόσο δύσκολο?Δεν έχει μείνει κανένας με αρχ΄΄΄΄΄΄ σε αυτόν τον τόπο?
Σκέφτηκα να φύγω από την Ελλάδα και να πάω να ζήσω σε άλλη χώρα που δεν είναι τόσο σκληρή με τους πολίτες της. (Η σκληρότητα και η καχυποψία που συναντάμε από το Ελληνικό Κράτος Δικαίου είναι καθημερινή και πιστεύω δεν χρειάζονται παραδείγματα.)
Η απόφαση μου όμως είναι τελικά να μείνω και να παλέψω για αυτά που με τόσο κόπο κατέκτησαν οι προηγούμενες γενιές.
Ποιά όμως πρέπει να είναι η αντίδραση μου? Ποιός είναι ο δρόμος που πρέπει να ακολουθήσουμε για να βγούμε από το αδιέξοδο?
Μέσα απο τα κόματα? Σίγουρα ΟΧΙ.
Εχω στερέψει από ιδέες τι σκα... πρέπει να κάνουμε ώστε να αφυπνιστούμε όλοι μας?
Οποιος το βρεί ας το πει και σε εμένα, με ποιο τρόπο πρέπει να παλέψουμε και είμαι μαζί του.